1. 

Rain
Jack Gilbert

Suddenly this defeat.
This rain.
The blues gone gray
And the browns gone gray
And yellow
A terrible amber.
In the cold streets
Your warm body.
In whatever room
Your warm body.
Among all the people
Your absence
The people who are always
Not you.

2.

Kung ilalagay sa isang kategorya ang karamihan sa aking mga isinusulat, marahil papamagatan itong Pangungulila. Kundi Pangungulila, marahil Puwang. Kundi Puwang, marahil hindi na lang ito lalagyan ng pamagat dahil ang totoo, ang pinupunto nu'ng mga naisulat ko, e wala naman talaga (Kawalan na lang kaya?).

3. 

Halata bang hindi ko pa alam kung paano ito sisimulan?

4. 

Ganito pala 'yun, 'yung matagal ko nang nabasa, napanood, ikinalungkot, at pinag-isipan sa MRT noong tinatalakay namin sa klase si Heidegger. Ganito pala mamatayan. Paano ba, 'yung parang kinukutsara ng isang halimaw lahat ng laman ng puso mo hanggang hindi mo na alam kung kaya pang dumaloy ng dugo sa katawan mo. Kung may dugo ka pa bang dadaloy. Kung may katawan ka pa bang dadaluyan ng dugo.

Parang, hindi. Hindi parang, ganoon na nga talaga.

5. 

Si Frelan 'yung tinutukoy ko. Kung gusto mo siyang makilala, kung gusto mo lang talaga a, maaari mo akong kausapin. Pero kung gusto mo lang ng kuwentong mababasa, kung gusto mo lang makasunod sa mga pinagsususulat ko, heto:

Noong bata pa si Frelan, tinatawag namin siyang siopao kasi ganoon katambok 'yung pisngi niya. 'Yung tipong gugustuhin mong pisil-pisilin hanggang mamula nang lubos 'yung mukha niya. Hindi na nga lang siya mukhang siopao nu'n, siguro mas malapit sa isang napakatabang kamatis.

6.

Naghahanap ka pa ba nang mas maraming kuwento tungkol sa kaniya? Meron dito, sa luma kong blog.

7. 

Pero hindi 'yan talaga tungkol sa kaniya. Tungkol 'yan du'n sa isa ko pang pinsan. Nakakalungkot nga e. Na kung kelan ako gagawa ng blog entry tungkol sa kaniya, hindi na niya mababasa. O baka mababasa niya pero hindi ko na makikita 'yung reaksyon niya. O baka makikita ko 'yung reaksiyon niya, 'yung dapat na magiging reaksiyon niya, pero sa mukha ng ibang tao.

Siguro ang gusto ko lang sabihin: siya 'yung gusto kong makita.

8.

Namatay si Frelan kasi... Ang totoo hindi rin namin alam 'yung tunay na dahilan, hanggang ngayon na nailibing na siya. Ayon sa mga kuwento-kuwento, namaga lang bigla 'yung mukha niya noong nakaraang Lunes. Ewan kung allergies, ewan kung sintomas ng iba pang sakit. Binigyan ng gamot nu'ng Martes pero lalo lang lumala, lumobo. Nu'ng Miyerkulas, itinurok na sa kaniya 'yung gamot. Nu'ng Huwebes nagkritikal at itinakbo sa ICU. Hindi pa nagbi-Biyernes, naisara na ang kung anumang silid sa loob ng aming isip na naghihintay pa sana ng mga bagong alaala.

9.

Hindi ko rin alam kung paano ito tatapusin. Kasi hindi ko naman ginusto 'to e. Paano ko bibigyang kahulugan, paano ko malalaman kung ano'ng bagay ang gusto kong maiwan sa 'yo, paano ko sasabihin (sa aking sarili?) na maghihilom ang lahat, kahit na alam kong maghihilom ang lahat, ngunit paanong gugustuhin?

Sa ngayon, wala pa akong gustong maghilom. Sa ngayon, hindi ko ito isisilid sa kahit na ano'ng kuwadro para mabigyang katuturan. Sa ngayon, hahayaan ko lang ito (kung ano man ito, multo o alaala o alingawngaw na magiging multo ng isang alaala, kung maririnig ko pa ang tinig niya, sa mismong pagkakataong iyon ko na lang marahil malalaman), aantayin ko na lang may pumulot na iba at itago rin ito sa sarili niyang puwang sa dibdib, at kapag doon nabuhay at nanganak ng mga bagong damdamin, hahanapin ko siya para isalin ito sa aking puso. Saka ko lang masasabihing: Frelan, dahil mahal kita

10.

Ayaw ko siyang makalimutan. Narinig mo 'yun Panahon? Kahit makahanap ka ng paraan para mabura ang mga alaalang iyon, tandaan mong ayaw ko 'yun. Ayaw ko.

11. 

Paboritong kanta ni Frelan ang 21 Guns ng Greenday. Magaling siyang sumayaw. Crush ng bayan ng buong Our Lady of the Angels Academy. Siya ang pinakaastig na pinsan sa buong mundo.

12.

Siya ang pinakaastig na pinsan sa buong mundo. 

Kasi

binabasa ko 'yung mga lumang entries ni Kael at nakita ko 'to. Ngayon ko lang binasa ng buo. Ganda, 'yung tipong gusto mong angkinin dahil ang ganda. 'Yung tipong ayaw mong angkinin kasi 'di mo kayang pangatawanan pero gustong-gusto mo talaga e, kaya ipo-post mo na lang sa blog. Parang ganito.

 

Saginaw Song 

Tom Laverty

So it seems that my premonition has come to an end. All that I remember of my father has gone away with my memory of the rains of childhood. All of his whiskey and sad country songs have their place in my past. But even for this, I’m not a changed man. The smell of his breath and fingers, old spice with a cigarette and whiskey, have been replaced with the curry and incense of this motel room. Perhaps I never knew him. Perhaps he never knew me. Maybe we never knew ourselves and the days we shared were myths. 

With schoolmates, I caught ditch-frogs under the Michigan willows. And these, my childhood friends, have all died, and their ghosts linger like pale shadows in the thicket surrounding the gates of my village. When we were seven a flood filled the cornfield behind my mother’s house. We made boats from the dead trees and sailed from one end of the field to the other. With the dying cornstalks and cotton sheets we made banners and sails. The wind told us where to go, but we always landed on the shore, again. Again, and again we landed on the shore. And the sun went down, and we would walk home. 

In the morning the sun would rise through the trees and the scatter-bugs would make little constellations in the purple sky. It was something we looked forward to without knowing. The quiet humming of these bugs in the morning, the afternoon ditch-frogs, the smell of pork sandwiches in the evening. Nothing could stop the summer from coming, or the five of us from living amongst the gentle humidity of it. The summer lasted forever when our hands were small. We did not know that the days ahead brought black skies, that the constellations of flies would die in heaps, that the people we loved would die because their hearts would stop beating. 

From this motel room I will walk to the nearest bar where I will tell the nearest man that I am in love with his girlfriend. And by his reaction I will live the rest of my life; with or without my father or the setting of my childhood suns. I still remember the plum sun, the Michigan willows, the hands of my mother beating tortillas flat against the kitchen table. I remember them as if they are still happening, as if they never happened.

Dahil walang bago

Instructions to Be Left Behind
Marvin Bell

I've included this letter in the group
to be put into the cigar box—the one
with the rubber band around it you will find
sometime later. I thought you might
like to have an example of the way in which
some writing works. I may not say anything
very important or phrase things just-so,
but I think you will pay attention anyway
because it matters to you—I'm sure it does,
no one was ever more loved than I was.

What I'm saying is, your deep attention
made things matter—made art,
made science and business
raised to the power of goodness, and sport
likewise raised a level beyond.
I am not attaching to this a photograph
though no doubt you have in your mind's eye
a clear image of me in several expressions
and at several ages all at once—which is
the great work of imagery beyond the merely
illustrative. Should I stop here for a moment?

These markings, transliterations though they are
from prints of fingers, and they from heart
and throat and corridors the mind guards,
are making up again in you the one me
that otherwise would not survive that manyness
daisies proclaim and the rain sings much of.
Because I love you, I can almost imagine
the eye for detail with which you remember
my face in places indoors and out and far-flung,
and you have only to look upward to see
in the plainest cloud the clearest lines
and in the flattest field your green instructions.

Shall I rest a moment in green instructions?
Writing is all and everything, when you care.
The kind of writing that grabs your lapels
and shakes you—that's for when you don't care
or even pay attention. This isn't that kind.
While you are paying your close kind of attention,
I might be writing the sort of thing you think
will last—as it is happening, now, for you.
While I was here to want this, I wanted it,
and now that I am your wanting me to be myself
again, I think myself right up into being
all that you (and I too) wanted to be: You.

Matagal na akong hindi nagkukuwento


Ang totoo, hindi ko na nga rin alam kung paano magkuwento. O mag-blog update nang nagkukuwento. Kasi simula nang lumipat ako sa blog na ‘to, hindi na ako muli nagsulat ng ganito. Paano nga ulit? Ang alam ko lang, dapat may simula, kaya sisimulan ko sa tatay ko. Gano’n naman lagi e. Kapag hindi ko alam kung saan magsisimula, nagsisimula ako sa tatay ko.

Umaga ng Huwebes Santo noong sinugod namin si tatay sa ospital, sa LPDH. Ayun, hindi siya makahinga, hindi lang hirap, hindi talaga makahinga. Nang sinabi niya kay nanay na dalhin na siya sa ospital, alam kong malubha na ‘yun. Ayaw na ayaw niyang nagpupunta sa ospital.

Isa lang ang maaaring sumama sa loob ng Emergency Room kaya naiwan ako sa labas, sa waiting room, kasama ang kaibigan ni nanay, si Tita Malen. Paminsan-minsan, kinakaskas namin ang katahimikan at nag-uusap. At dahil hindi naman talaga kami madalas na nag-uusap, wala siyang ibang maitatanong kundi saan na ba ako papasok, kung ano nga ba ulit ‘yung natapos ko, kung bakit ba kasi ayaw pang tumigil sa paninigailyo niyang tatay mo. Siyempre wala naman din akong ibang masasagot kundi, baka po sa Unilever o kung saan man ako mapapasok ni nanay, na Interdiscipilinary Studies Communications Track po, at oo nga po, matigas ang ulo.

Ngunit madalas ay tahimik nga lang kami. Patingin-tingin lang ako sa cellphone kahit wala namang nagte-text, at saka ko lang naisipang i-text ‘yung girlfriend ko. Hindi ko kasi alam kung ano ‘yung nararamdaman ko. Naisip kong masasabi niya sa akin. Nang mag-reply siyang everything’s going to be okay, noon ko pa lang natanto. Tama, kinakabahan ako.

Lumabas si nanay at sinabing wala pa raw ginagawa ‘yung mga doktor dahil abala pa sila sa isa pang pasyente sa loob, mukhang naghihingalo raw. Sinubok kong silipin ang loob mula sa bahagyang nakabukas na pinto ngunit wala akong nakita, nakasara ang mga kurtina. Maya-maya lang, may mga lumabas na nars at nagbubulungan sila. Patay na siguro, naisip ko. Gano’n lang kasimple, wala man lamang kawawa naman siya, o sino kaya ‘yun. Basta, patay na siguro. Tumayo ako at nasilip kong may doktor nang kausap sina tatay.

Wala talagang bakasyon sa ospital, marami pa akong nakitang isinugod sa Emrgency Room: isang lolong nahulog daw sa bike kasi naman ang tanda-tanda na nagba-bike pa, isang lolang may nakapasok sa ilong upang makahinga buhat-buhat ng mga anak niya, isang sanggol na hindi ko na nakita ang itsura dahil nakatitig lang ako doon sa inang maluha-luha sa pagmamadali.

Naramdaman kong biglang nanlamig ‘yung loob ko – parang natutunaw ‘yung atay ko at nilalamukot ang utak ko – nang lumabas uli si nanay. Naka-nebulizer na raw si tatay at kung gusto ko ay samahan ko raw siya sandali.

Pagpasok ko sa Emergency Room, sa halip na lalo akong mahilo sa amoy e nakaramdam pa ako ng bahagyang pagkalma. Hinanap ko kung saang kama nakahiga si tatay at nang makita ko siya, hindi ko alam kung ano’ng sasabihin ko. Mabuti na lamang at nakapikit lang siya, maingay ang paghinga kasabay ng pagbula ng gamot at pag-andar ng makina.

Noon ko na lamang natingnan nang mabuti ang mukha ni tatay: kulubot na ang balat sa pisngi, may mga parteng tila tinungkab na ng panahon, ang buhok niyang tila isang hagod na lang at malalagas na ang lahat. Oo nga, matanda na si tatay. Hindi ko alam kung ano pang mga pilat ang iniwan sa kaniya ng kaniyang mga pinagdaanan.

Noong unang taon ko pa lang sa Ateneo, nagsulat ako ng reflection paper para sa klase sa Filipino. Tandang-tanda ko pa kung paanong punong-puno ako ng kasiguruhan sa pagpili ko ng paksa: basta, magiging tungkol ito sa tatay ko. Halos tumagas ang dugo mula sa dami ng sugat na ikinintal ko do’n sa papel na ‘yon. Oo, gano’n kadrama. Lahat ng galit ko sa tatay ko – mula sa pagkakasampal niya sa akin noong musmos pa ako, hanggang sa lahat ng pinagkakautangan namin ngayon na marahil naghuhukay na ng libingan namin – naroon lahat, sariwang sariwa pa noon.

Galit ako sa kaniya, basta galit ako sa kaniya noon. Lahat ng problema namin sa bahay, iniugat ko sa kaniya. Hindi kami nakabayad ng telepono kasi ibinayad muna sa mga utang niya. Hindi kami makalabas para makapasyal kasi gamit niya ‘yung kotse. Nawalan kami ng kotse kasi kailangan namin ng pambayad para sa tuition ko, na hindi na namin dapat iniintindi kung wala kaming mga binabayarang iba, ‘yung mga kapalpakan niya. Basta lahat, siya may kasalanan.

Kaya naman noong kabigin ko sa dulo ng papel, noong sinabi kong wala akong magagawa kundi tanggapin siya dahil kahit ano’ng mangyari tatay ko pa rin siya at walang makapagbabago noon, naging di kapani-paniwala. Naaalala ko pa ang komento ng guro ko noon, sabi niya ‘natumba ako doon a.’

Noong napag-usapan namin ng personal ng guro ko ang tungkol sa papel na ‘yun, tinanong ko siya kung paano kung ‘yun naman na talaga ‘yung nararamdaman ko tungkol sa tatay ko, paano kung nakatawid na ‘ko mula sa galit tungo sa, basta, tatay ko siya. Sabi niya sa akin, wala naman tayong magagawa kung ‘yun ‘yung nangyari sa ‘yo, pero kailangan maramdaman din ng mambabasa iyon.

Hindi ko alam kung nararamdaman mo na ngayon. Ngunit doon din pala papunta ang lahat. Habang tumatagal ako doon sa espasyong iyon, na mga kurtina lamang ang nakatakip, parang ako ang napapagod. Parang ako ‘yung nahihirapan sa bawat niyang paghinga. Lalabas na sana ako nang pumasok ang isang nars at pinatay na ang nebulizer. Namulat na din si tatay at nakita ako. Nagugutom ako anak, sabi niya. Nagmadali akong hinanap sina nanay.

Pumunta kami sa canteen at bumili si nanay ng tinapay at nagtanghalian na kami ni Tita Malen. Habang kumakain, sinabi sa ‘kin ni tita na C.O.P.D raw ang hinala ng mga doktor ngunit hindi pa sila sigurado. Hindi ko alam kung ano ‘yun, hindi rin maipaliwanag ni tita. Kaya ayun, tahimik lang kami ulit, hanggang maubos ko na ‘yung kinakain ko. Nang bumalik si nanay sa canteen, pinuntahan ko ulit si tatay.

Nagulat na lang ako nang makita kong may nakaturok na sa kaniyang kamay. Pinadaan daw kasi ‘yung gamot doon para mas mabilis ang maging epekto. Nakatatlong nebulizer na si tatay noon ngunit hindi pa rin siya makahinga nang maayos. Unang beses ko pa lang maturukan ng ganito, sabi niya sa akin, na para bang batang nagpapakita sa akin ng bagong laruan. Talagang hindi ko kinaya anak, pagpapatuloy niya, napasigaw ako. Iba’t ibang larawan ang aking naisip, iba’t ibang itsura ng sakit na ipinasasalamat ko na lamang at hindi ko nakita.

Dumating si nanay kasama ang magiging doktor ni tatay sa tatlong araw namin sa ospital. Ipinaliwanag ng doktor kung ano ang C.O.P.D. Basta, sa madaling sabi, paninikip ng baga. ‘Yung paninikip na hindi na bumabalik sa normal. At oo, ‘yung paninigarilyo nga ang dahilan. Iyon na naman, kasalanan na naman niya. Mukhang gano’n talaga.

Umalis si nanay kasama si tita upang asikasuhin ang mga babayaran para makakuha ng kuwarto nang bigla namang dumating ang isang nars na may dala-dala nang bag ng dextrose. Ikakabit na dapat niya ang tubo doon sa saksakan na nakaturok nang biglang inilayo ni tatay ang kaniyang kamay at tinong nang may halong takot at hiya, sori miss a pero tuturukan mo ba ako ulit? Gusto kong matawa at sabihing, hindi na dad, ikakabit na lang ‘yan.

Ngunit hindi ako nakapagsalita. Hindi ako makapagsalita kasi parang naiiyak ako. Kasi naaawa ako, at dahil ayaw kong maawa kasi hindi naman ako dapat naaawa kay tatay kasi matapang ‘yan at ayaw niyang maawa ako, at dahil ayaw ko ngang maawa sa kaniya, lalo akong naawa.

Tatlong araw kaming nasa ospital at isa sa naging problema ni e iyong nakaturok na dextrose sa kaniya. Naiinis siya dahil hindi siya makagalaw, dahil lagi dapat dala-dala ‘yung IV, kahit sa banyo. Magagalit na lang siya at dapat laging maingat ang kaniyang kamay na hindi niya ito magamit na pantukod kapag tatayo siya o magamit sa paghawak ng kutsara. Naaasar siya tuwing maaalala niyang may karayom na nakatusok sa kaniyang balat. At ang pinakaayaw niya ay ‘yung backflow ng dugo. Talagang nagpapatawag siya ng nars upang ayusin ito, basta ayaw niyang nakikita ‘yung dugo at bakit ba naman kasi kailangan pa ito, reklamo niya. Muli, hindi ko alam kung matatawa ako o maaawa.

Impiyerno rin para sa kaniya ang fasting noong unang gabi. Matapos daw ang alas-otso, wala na raw siya dapat kainin o inumin, kahit ano, dahil kukuhanan siya ng dugo kinabukasan. Bandang alas-nuwebe pa lang, halos away-awayin na niya si nanay dahil nagugutom raw siya at kung hindi siya puwedeng kumain e di sige tubig na lang. Ngunit hindi rin puwede, kaya natulog na lang siya, konsumido. Hindi ako gaanong nakatulog noon kasi maya’t maya gigising siya, magtatanong kung hindi pa ba siya talaga puwedeng kumain. Si nanay marahil ang pinakanapagod sa amin.

Pero ayun at hindi rin naman nagtagal, gumaan na ang pakiramdam niya, nakikipaglokohan na muli sa mga bumibisita sa kaniya, tatawa nang malakas bago muling ubuhin nang parang may naipong kulog sa loob niya.

Palaging biro ni nanay, kapag nariyan ang mga kaibigan nila, na kapag hindi pa tumigil si tatay sa paninigarilyo, sori na lang, bahala na siya sa buhay niya, kung gusto niyang magpakamatay, wala naman kaming pera para lagi siyang dalhin sa ospital. Alam namin pare-pareho na hindi biro ‘yun ngunit nakitawa kami, kailangan naming tumawa dahil gusto naming maging biro lang ‘yun.

Bago kami lumabas sa ospital, mainit ang ulo ni nanay at hindi niya gaanong pinapansin si tatay. Malalaman ko na lamang na nag-away sila noong gabi. Dahil daw hatinggabi na e nagpapahanap pa si tatay kay nanay kung saan maaaring magpa-load. Gano’n kasi si tatay, kung sinu-sinong ka-text, hindi nauubusan ng ka-text, hanggang madaling-araw at kapag naubusan siya ng load, babaligtarin niya ang buong bahay, kapag hindi siya nakakuha agad. Kaya ayun, walang nagawa si nanay kundi maghanap ng kaibigan na gising pa at puwedeng magpasa ng ilang pisong pan-text.

Ikinuwento sa ‘kin ‘to ni nanay habang inaasikaso namin ang mga kailangang bayaran. ‘Yang tatay mo talaga, hindi na magbabago ‘yan, sabi niya habang may kung anong kinukuwenta mula sa bill.

Isang linggo nang hindi naninigarilyo si tatay. At narito ako, ikinukuwento ito, kasi, kasi – hindi ko rin alam. Para kasing hindi natapos ‘yung papel ko dati at kailangan ko sabihin sa ‘yo, ipaliwanag kung bakit ko nasabi ‘yung mga sinabi ko dapat. Para kasing dapat mo ‘tong malaman kung kilala mo ko. Para kasing kailangan kong magkuwento at dahil nga kapag wala akong maikuwento, nagkukuwento ako tungkol sa tatay ko.

I wish it was enough

Because my first love is a memory
of fragmented photographs and a funeral
of love in songs long dead, we are alive

when our fingertips meet. When we wade
through spaces, our longing becomes real
weight: the pendant on your neck, a compass

pulled towards the minute intervals between
directions. What do you have with you
that won't reach me? A question like this

makes me worry, as if it is only absence
that makes us ask. I wish it was enough
to say here is a stone and in your hand

it can only be a heart, mine. Do you see
how transformation is romance? If not
change, then the gravity of the idea

of possession. If not that, then stones
with all their inert capacities to become
this thing that has a beat, meaning a beat

that we could dance to and as I hold you
so close, we will realize that we beat
in waltzes. Will you dance this dance

with me? Imagine how we could
defeat distances with every step-
close-step, our hands folded, molded

in perfect clasp, saying we make sense,
in this moment, our hearts, our hearts
are in the present, feeling so alive.

Ganito kasi 'yun

Forgetfulness
Billy Collins

The name of the author is the first to go
followed obediently by the title, the plot,
the heartbreaking conclusion, the entire novel
which suddenly becomes one you have never read,
never even heard of,

as if, one by one, the memories you used to harbor
decided to retire to the southern hemisphere of the brain,
to a little fishing village where there are no phones.

Long ago you kissed the names of the nine Muses goodbye
and watched the quadratic equation pack its bag,
and even now as you memorize the order of the planets,

something else is slipping away, a state flower perhaps,
the address of an uncle, the capital of Paraguay.

Whatever it is you are struggling to remember
it is not poised on the tip of your tongue,
not even lurking in some obscure corner of your spleen.

It has floated away down a dark mythological river
whose name begins with an L as far as you can recall,
well on your own way to oblivion where you will join those
who have even forgotten how to swim and how to ride a bicycle.

No wonder you rise in the middle of the night
to look up the date of a famous battle in a book on war.
No wonder the moon in the window seems to have drifted
out of a love poem that you used to know by heart.

I would love to dowse for you

and what if today you see your skyline pinned down by lampposts carrying tiny luminosities, and you notice your sky, and the colors are retreating to a corner of this city, and what if your horizon is crooked, and you are in a bus sharing silences and love

songs with strangers, and I will never leave you makes so much sense, and what if you’re being pulled to your stop, and you see a friend from elementary, and hello, and wow I really wish we could chat, and you go down, and this is the city, and the night yawns you need to get home, and the electric wires lead everywhere, and what if head down you see leaves like dead skin on scarred streets, and yes you can kiss the pavement

for containing starlight, and your home is just around the corner, and windows hold silhouettes and secrets, and a story is in your head

Paglaho

A Piece Of The Storm
Mark Strand

For Sharon Horvath

From the shadow of domes in the city of domes,
A snowflake, a blizzard of one, weightless, entered your room
And made its way to the arm of the chair where you, looking up
From your book, saw it the moment it landed.
That's all There was to it. No more than a solemn waking
To brevity, to the lifting and falling away of attention, swiftly,
A time between times, a flowerless funeral. No more than that
Except for the feeling that this piece of the storm,
Which turned into nothing before your eyes, would come back,
That someone years hence, sitting as you are now, might say:
"It's time. The air is ready. The sky has an opening."

Sabi ni Moreen

masidhi raw 'yung kasiyahan ko ngayon. Gano'n na nga siguro. Kahit ngayon lang magiging un-apologetic muna ako. Saka ko na titignan sa hinaharap kung mag-a-apologize nga ako. Ang totoo: sana masaya ka rin.

nanggaling kay Martin Villanueva ang unang mga salita sa tulang ito. Nag-rengga kami noon at isinulat niya, 'I reach for your hand and believe in contact.' Martin, panakaw na muna. :)


Poem written after reclining on the grass with a lover

I reach for your hand and put my faith
in contact and the many pinholes

that allow it. I believe in movement
and the consequences of movement.

Dry current coursing through meadows.
Tall grass falling on each other. "Waves,"

you say "are not owned by the sea."
A leaf rests on your shoulder and I

remember Nothing Lasts Forever
inked on a handrail of an escalator.

A leaf falls and I remember rivers
of people funneled by train doors.

“When did it become this hard to get home?”
a passenger stops and sighs and I continue

to read a poem and believe in its power
to break a heart, turn it into sunset,

let the dusk flow through our veins.
I believe that moments could fail

to reveal themselves. I believe we could
stay a little longer in this time of trees

and quiet and spaces that settle between us -
holding each other’s hand, feeling our own.

I would love to dowse for you

in this city where there is an absence of taxis and street signs that speak of a single direction. With the way the main road exceeds our concept of ends, a man sleeps, feeling oddly at home in a passenger jeepney. In this city where there is no sky undivided by veining electric wires, it can sometimes feel like a ghost town, thrown back unto its own body. Resuscitated. Breathing heavy. Heaving smoke upward. Cold wind condensing on the palm of a child. The weight of coins anchoring his dreams to reality. A dry leaf falling towards a puddle of grease. In this city hanging on the margins of Manila, named after pineapples, boasting “clean and green”, empty lots but no gardens, I would love to miss you, standing so plainly, darkening almost, beneath a lamppost that flickered when I passed.

for Jamie